Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Μπλέ Λεωφορεία

Εσύ όπως και τόσοι άλλοι διάφοροι και άσχετοι , χαμένοι στις σκέψεις  η στα λόγια τους.
Σε κάποια στάση μπαίνει ένας άνθρωπος.
Μια μεγάλη γυναίκα ντυμένη με μαύρα ρούχα ξεφτισμένες κάλτσες και ένα τσεμπέρι, που γέρνει στα δεξιά.
Ένας ξανθός άντρας με μακριά μαλλιά ,δύσκολο να προσδιορίσεις ηλικία , ένα λερωμένο μπουφάν, κρατάει μια βρώμικη σκισμένη τσάντα του σουπερ μάρκετ με ένα φάκελο μέσα.Μάλλον γεμάτο έγγραφα αποδεικτικά της τύχης του.
Στα βλέμματα τους άλλοτε συμπόνια άλλοτε λυγισμένοι από τις κακουχίες άλλοτε η απάτη άλλοτε  το μίσος για τον κόσμο.
Μόλις κλείνουν οι πόρτες ακούς ενα ποίημα.
Συνήθως ακούς μόνο κάποια λόγια.Τα άλλα τα φαντάζεσαι.Αρκεί ο τόνος της φωνής.
Μάτια που ορκίζονται στον εαυτό τους εκδίκηση ή  σπασμένα από το πόνο.

Και ξαφνικά σιωπή. Οι κουβέντες που άκουγες οι πιο πολλές σιγούν.
Ο κύριος με το κουστούμι ,η κυρία.
Τα μάτια στρέφονται έξω από το παράθυρο. Στο πάτωμα.Κάπου αλλού.
Οτιδήποτε για να μην αντικρίσουν τα μάτια του.
Βλέπεις σπασίματα στο χαμόγελο.
Ενοχλείται η ευτυχισμένη εικόνα της ζωής μας.
Η ομορφιά μας. Μετά παύση και μετά συλλογή κερμάτων.
Τα χέρια απλώνονται χωρίς να κοιτάνε.

Πληρώνουμε για να σταματήσει να διαταράσσεται η ευτυχισμένη ζωή μας.
Κατεβαίνουμε στη στάση, ξεκλειδώνουμε, ανάβουμε τις οθόνες και νιώθουμε μακρυά.

1 σχόλιο:

  1. Καλή αρχή..δύσκολο θέμα έπιασες φίλε Μάρκο.
    Θυμάμαι , διάβασα κάπου την συνέντευξη μιας σπουδαίας Αγγλίδας ηθοποιού που θα υποδυόταν μια ζητιάνα. Για πολύ καιρό λοιπόν έβγαινε στον δρόμο και έκανε τη ζητιάνα , για να μπει στο πετσί του ρόλου που λένε...
    Αυτό που της έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν πως ποτέ δεν την κοίταζαν στα μάτια , είτε αυτοί που της έδιναν , είτε αυτοί που δεν της έδιναν.
    Δεν ήθελαν να ξέρουν , γι' αυτούς δεν είχε πρόσωπο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή