"Καλό καλοκαίρι, παιδιά"

Από μικρός θυμάμαι να με χαρακτηρίζει ένα διαρκές συναίσθημα συγκίνησης και αποχωρισμού.
Ένας αποχαιρετισμός και μια προσμονή ταυτόχρονα σε κάθε στιγμή.

Ακόμα και οι κινήσεις μου ήταν πάντα ίδιες στους αποχαιρετισμούς. Πάντα, γυρνάω, κάνω λίγα βήματα πίσω , μετά μια στροφή γύρω από μένα και πάλι μπροστά.
Αδέξια αναποφάσιστα βήματα προκειμένου να εκτονώσεις την αμηχανία.
Αυτές είναι οι στιγμές που ξαφνικά ένα τσούρμο έχει μαζευτεί για να αποχαιρετήσει με φιλιά μια χρονιά, τις διακοπές του καλοκαιριού, μια γενέθλια γιορτή.
Κι εσύ γυρνάς κάνεις λίγα βήματα πίσω ,μετά μια στροφή γύρω από σένα και πάλι μπροστά. Προσπαθείς να το αποφύγεις. Θες να χαθείς στο διάδρομο στο τέλος της αυλής και πίσω από τον τοίχο να μην υπάρχεις για λίγες στιγμές αγνοώντας τις φωνές που σε καλούν να χαιρετήσεις.
Ελπίζεις ότι γυρνώντας θα αντικρίσεις την μόνιμη γνωστή κατάσταση που δεν υπάρχουν επισκέπτες και γνωστοί. Χωρίς να έχει χρειαστεί να αποχαιρετήσεις τίποτα.
Κάνω ακόμα το ίδιο. Στους αποχαιρετισμούς θέλω να εξαφανίζομαι.
Και στις αφίξεις το ίδιο. Απο χαρά, ελπίζω.

Δεν έχω καταλάβει αν αυτή η διαταραχή οφείλεται στη δυσκολία μου να αποχωριστώ ακόμα και το πιο ασήμαντο ή στο ότι απλά με πνίγει η κοροϊδία του "τα λέμε".
Λόγια που ανταλλάσουμε προσπαθώντας μάταια να χτίσουμε ψευδαισθήσεις συνεκτικότητας με πρόσωπα που μέσα μας βαθιά ξέρουμε πως τίποτα κοινό δεν μας δένει στο χρόνο.
Όσο περισσότερο θα ήθελα να υπάρχει κάτι να με δένει τόσα περισσότερα του λέω.
Μάταια προσπαθώ να χτίσω μέσα σε στιγμές γέφυρες που θέλουν χρόνια και ανοιχτές καρδιές.

Και εκεί είναι που έρχεται κάθε φορά η ίδια ερώτηση στο μυαλό.
Πόσα άτομα έχεις στη ζωή σου που μπορείς να αγκαλιάσεις ώστε να γίνουν τα στήθη σας ένα και να νιώθεις άνετα με αυτό. Είναι λίγα.
Αν αρχίσεις να μετράς, βγάλε απέξω αυτά με τα οποία απλά ενώνετε τα χέρια σας γύρω απο τους λαιμούς χωρίς να ακουμπήσουν τα δυο στέρνα και αυτά που προσεγγίζεις πλάγια και στρέφεις το κεφάλι αριστερά η δεξιά.

Είναι οι στιγμές της ταυτόχρονης προσμονής και αποχαιρετισμού.
Είναι σαν τα βράδια που γελάμε στις αυλές. Σαν τα κορίτσια που κοιτάζεις στις παρέες.
Σαν τις στιγμές που ξεφεύγουν ανάμεσα στους τίτλους τέλους και τις πρώτες καθημερινές κουβέντες μετά το σινεμά.

XII

Πάντα λείπει κάτι που δεν είχες ποτέ.

XI

Ίσως μόνο χωρίς ελπίδα υπάρχει ζωή.

Ρωγμές στο χρόνο

Τις αλλαγές στο σκηνικό του κόσμου τις λένε χρόνο. Οι αισθήσεις μας έχουν πείσει πως ζούμε έναν χρόνο συνεχή, μια συνεχή αλλαγή που μας χαράσσει και μας γερνάει. Μια συνεχή εναλλαγή παρελθόντος, παρόντος, μέλλοντος.

Ζούμε τις ζωές μας ανάμεσα στο πριν και στο μετά. Η απογοήτευση από το παρελθόν και η ελπίδα για το μέλλον εξαφανίζουν το στιγμιαίο παρόν. H σκέψη για το δεδομένο παρελθόν και το εύπλαστο μέλλον καταναλώνουν τόσο χρόνο ώστε το εδώ και τώρα εξαφανίζεται σαν να μην υπήρξε ποτέ… και αμέσως έχεις βρεθεί στο επόμενο τώρα που χάνεται κι αυτό χτίζοντας το παρελθόν της απογοήτευσης. Και η εναλλαγή συνεχίζεται. Κάπως έτσι περνούν οι ζωές.

Κι όμως υπάρχουν κάτι στιγμές σαν ρωγμές στο χρόνο που καταργούν την ατομικότητα και μας επιτρέπουν να αντικρίσουμε την αλήθεια.
Στις φωτεινές ρωγμές, στο κενό της πάυσης υπάρχουν τα πάντα.
Πέρα από την εμπειρία είναι το αιώνιο παρόν που δεν γεννήθηκε και δεν γερνάει.
Η μη λήθη.

X

Πως ν' αντέξεις να δεχτείς
πως δεν γίνονται όλα
για κάποιο λόγο.

ΙΧ

Τόσο εύθραυστα
τα μέσα της ψυχής
που όταν ακούγονται
είναι σαν να σπάνε.

VIII

Αναζητώ μία στιγμή
ικανή να γράψει
το απόλυτο κείμενο.

Απόπειρα Ορισμού ΙΙ

Αναρωτιόμουν που κρύβεται η δύναμη της γλυκύτητας.
Η απάντηση ήρθε πάνω στο κατάστρωμα σε μία απο αυτές τις στιγμές που διαρρηγνύουν το χρόνο.Παρατήρησε τον πιο σκληρό βράχο στο ταξίδι που κάνεις τόσα χρόνια πως αλλάζει λίγο λίγο απο το πιο αρμονικό και ελαφρύ κύμα.
Το πιο γλυκό θα σπάσει τα πάντα αρκεί να κινείται.
Έχουμε πειστεί βαθιά μέσα μας οτι η δράση συνδυάζεται με την σκληρότητα και την απάθεια και η συμπόνοια με την παθητικότητα.
H γλυκύτητα είναι δράση και κίνηση με κατεύθυνση.Μόνο τότε.