Η αντιστροφή της πυραμίδας

Χωρίζουμε τη ζωή μας σε τομείς ωροσκοπίων. Κάθε τομέας λαμβάνει μια τιμή.1 ή 0. Θετικό ή αρνητικό. Χτίζουμε με τους τομείς την πυραμίδα. Αθροίζουμε τιμές και φτάνουμε στην τιμή που θα λάβει η κορυφή του ψυχικού μας κόσμου. «Είμαι καλά». «Δεν είμαι καλά». Αφήνουμε την πορεία της ψυχής μας έρμαιο των τυχαίων τιμών που θα λάβουν οι τεχνητοί τομείς της ζωής μας.
Ανεβαίνοντας την πυραμίδα αναζητούμε κάθε μέρα εκφράσεις για να περιγράψουμε την ευτυχία. Μπορεί να κρύβεται στην αντιστροφή της ίδιας της πυραμίδας . Ο κόσμος των συναισθημάτων μας μπορεί να στηριχτεί σε ένα μόνο σημείο. Ο ψυχικός μας κόσμος να μην εξαρτάται πια από τις τυχαίες τιμές άλλα οι τομείς να ξεδιπλώνονται προς τα πάνω και να αντλούν δύναμη από την σταθερή και ακέραιη βάση της ανάποδης πυραμίδας που είναι ένα και μόνο σημείο. Το σημείο αυτό είναι η θέαση του κόσμου έξω από το πρίσμα του χρόνου και του ατομικού μας εαυτού. Να νιώσουμε στο κορμί μας ότι αποτελούμε ενσαρκώσεις ενός μόνου προσώπου σε έναν χρόνο . Να νιώσουμε «άλλοι» για τους άλλους. Το παιδί που γεννιέται σήμερα είναι μητέρα, εραστής, πατέρας και δάσκαλος όπως είσαι και εσύ. Κάνουμε τα πάντα για να σπάσουμε και να νιώσουμε πάλι την ενότητα.
Θα ζήσουμε στις μύτες των ποδιών μας. Είναι το συναίσθημα που σε κυριεύει με τον έρωτα και τη δημιουργία. Περπατάς σε έναν άδειο δρόμο και νιώθεις τα πόδια σου έτοιμα να κάνουν το επόμενο βήμα στον αέρα. Νιώθω κάτι να μας τραβάει προς τα πάνω.

VII

Ο πόνος απο το σύμπαν στάζει
και βγάζει ανθρώπους.

Απόπειρα Ορισμού Ι

Θέλω να βυθιστώ σε όλα αυτά που σημαίνεις στον κόσμο. Στο παρελθόν στο μέλλον στο παρόν σου. Σε κάθε σου στιγμή. Στα βράδια που νιώθεις. Στον αέρα που σε ντύνει και μπαίνει ανάμεσα σου όταν ξαπλώνεις, στα χρώματα σου , στον τρόπο που στέκεσαι και κοιτάς, σε όλα τα καλοκαίρια σου, στα όμορφα πράγματα που ένιωσες, στις στιγμές του πόνου, στον χρόνο που περνάει από πάνω και σε κάνει πιο όμορφη, στον αέρα που κινείτε μέσα στα χέρια σου, στην χώρα που είναι το δέρμα σου, στην ζέστη του κορμιού σου, στο καπνό. Στο νερό πάνω στο σώμα σου, στον ήχο του γέλιου σου, στις στιγμές που κλαίς. Να αγγίζω τις μέρες πάνω στο δέρμα σου, να ζω από τη ζέστη του, να μεγαλώνω από το χρόνο σου, να χάνω τις μέρες. Να βυθιστώ μέσα στον χειμώνα που κρύβεις στην ψυχή σου, στον πόνο και την ματαιότητα που νιώθεις, την αδυναμία να πιστέψεις για κάτι πραγματικά δυνατό και φωτεινό που θα έρθει.

VI

Θα γυρίσουμε όλοι
εκεί που μας έμαθαν να στέκουμε
πάνω σε ένα ποδήλατο.