Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Ο Μόνος και η Βία

Πως καταφέρνεις τόσα χρόνια να πιστεύεις πως όλα τα λόγια των «συντρόφων» , των «εραστών» και των «φίλων» ήταν τόσο ανιδιοτελή όσο οι δικές σου αγαθές ενδείξεις συναισθήματος. Όπως τα μάτια συνηθίζουν το σκοτάδι έτσι και εσύ συνηθίζεις πως και εκείνοι κάτι ζήταγαν από εσένα και όχι εσένα. Έκλαψαν για αυτά που έχασαν. Αρχίζεις να πιστεύεις πως τελικά ο καθένας μόνο για εκείνον πράττει τελικά. Και εσύ αυτό κάνεις.

Προχωράμε στη ζωή μας και στη ζωή των άλλων σαν κτήνη. Ληστεύουμε τη συμπάθεια με το πιο όμορφο χαμόγελο, το φιλότιμο με τα πιο ωραία λόγια ,τα αισθήματα με τις πιο ωραίες ματιές. Και τελικά μόνοι. Όπως ήμασταν και θα είμαστε. Έχουμε τόσες πλάνες μαζεμένες στη ζωή μας. Τόσες ψευδαισθήσεις συνοχής με τους αλλού μόνους. Κι όμως πάντα θα βιώνεις εκείνη την ερωτική απόγνωση που νιώθεις όταν αντιλαμβάνεσαι πως όσο κι αν προσπαθείς ποτέ δεν θα μπορέσεις να είσαι ένα. Ακόμα κι όταν θα την κρατάς στην αγκαλιά σου κάτι θα σου φωνάζει πως ποτέ δεν θα είστε ένα.

Κάποιες μέρες όταν ξυπνάς. Κάποιες ώρες όταν ετοιμάζεσαι να βγεις μια βόλτα. Καθώς ξεχνιέσαι στο δρόμο. Όταν βλέπεις απέναντι σου ένα στόμα να ανοιγοκλείνει σαν να μιλάει. Τότε είναι που περνάει μια φευγαλέα σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού. Μια ψυχρή υπόνοια ότι όσο κι αν γελάσεις, όσο κι αν πιεις όσο κι αν προσποιηθείς, όσο κι αν χλευάσεις για να νιώσεις κυρίαρχος τελικά δεν θα μπορέσεις να ξεγελάσεις το μέσα σου θηρίο. Ακόμα κι όταν νομίζεις ότι η σφύζουσα από ζωή πόλη σου συμπαραστέκεται.

Κάθε μέρα σε όλη τη ζωή μας από το πρωί μέχρι το βράδυ μιλούμε στους εαυτούς μας . Βρίσκουμε βουβούς ανθρώπους και μιλάμε. Βουβούς από άγνοια. Σαν να φτύνουμε μιλάμε. Σαν καθρέφτες τους κοιτάς και μιλάς στον συρρικνωμένο από τις φοβίες εαυτό σου. Και μετά ξανά. Μέσα από ανήλιαγες σχέσεις , μέσα από σκοτεινές γιορτές που συμβαίνουν μόνο για να ξεχαστείς ότι είσαι μόνος, σιγά σιγά συνηθίζεις το σκοτάδι. Παίζουμε όλοι ρόλους στις ζωές των άλλων. Το παιχνίδι συνεχίζετε μέσα από το «πάρε δώσε». Έτσι πορεύεται το γένος και γερνάει μέσα από την συνεχή ταλάντευση ανάμεσα στα όχι και τα ναι.

Σαν κάποια φανταστικά ζώα που ζούνε από τον αλληλοσπαραγμό . Και γεννούν καμιά φορά πανέμορφες στιγμές. Στιγμές του «Απόλυτου». Παιδία της βίας είναι οι ομορφιές.
Και έτσι μέσα από τη τρυφερότητα της βίας θα είσαι πάντα και παντού υπόγεια δεμένος με όλους τους άλλους Μόνους.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010