Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

"Καλό καλοκαίρι, παιδιά"

Από μικρός θυμάμαι να με χαρακτηρίζει ένα διαρκές συναίσθημα συγκίνησης και αποχωρισμού.
Ένας αποχαιρετισμός και μια προσμονή ταυτόχρονα σε κάθε στιγμή.

Ακόμα και οι κινήσεις μου ήταν πάντα ίδιες στους αποχαιρετισμούς. Πάντα, γυρνάω, κάνω λίγα βήματα πίσω , μετά μια στροφή γύρω από μένα και πάλι μπροστά.
Αδέξια αναποφάσιστα βήματα προκειμένου να εκτονώσεις την αμηχανία.
Αυτές είναι οι στιγμές που ξαφνικά ένα τσούρμο έχει μαζευτεί για να αποχαιρετήσει με φιλιά μια χρονιά, τις διακοπές του καλοκαιριού, μια γενέθλια γιορτή.
Κι εσύ γυρνάς κάνεις λίγα βήματα πίσω ,μετά μια στροφή γύρω από σένα και πάλι μπροστά. Προσπαθείς να το αποφύγεις. Θες να χαθείς στο διάδρομο στο τέλος της αυλής και πίσω από τον τοίχο να μην υπάρχεις για λίγες στιγμές αγνοώντας τις φωνές που σε καλούν να χαιρετήσεις.
Ελπίζεις ότι γυρνώντας θα αντικρίσεις την μόνιμη γνωστή κατάσταση που δεν υπάρχουν επισκέπτες και γνωστοί. Χωρίς να έχει χρειαστεί να αποχαιρετήσεις τίποτα.
Κάνω ακόμα το ίδιο. Στους αποχαιρετισμούς θέλω να εξαφανίζομαι.
Και στις αφίξεις το ίδιο. Απο χαρά, ελπίζω.

Δεν έχω καταλάβει αν αυτή η διαταραχή οφείλεται στη δυσκολία μου να αποχωριστώ ακόμα και το πιο ασήμαντο ή στο ότι απλά με πνίγει η κοροϊδία του "τα λέμε".
Λόγια που ανταλλάσουμε προσπαθώντας μάταια να χτίσουμε ψευδαισθήσεις συνεκτικότητας με πρόσωπα που μέσα μας βαθιά ξέρουμε πως τίποτα κοινό δεν μας δένει στο χρόνο.
Όσο περισσότερο θα ήθελα να υπάρχει κάτι να με δένει τόσα περισσότερα του λέω.
Μάταια προσπαθώ να χτίσω μέσα σε στιγμές γέφυρες που θέλουν χρόνια και ανοιχτές καρδιές.

Και εκεί είναι που έρχεται κάθε φορά η ίδια ερώτηση στο μυαλό.
Πόσα άτομα έχεις στη ζωή σου που μπορείς να αγκαλιάσεις ώστε να γίνουν τα στήθη σας ένα και να νιώθεις άνετα με αυτό. Είναι λίγα.
Αν αρχίσεις να μετράς, βγάλε απέξω αυτά με τα οποία απλά ενώνετε τα χέρια σας γύρω απο τους λαιμούς χωρίς να ακουμπήσουν τα δυο στέρνα και αυτά που προσεγγίζεις πλάγια και στρέφεις το κεφάλι αριστερά η δεξιά.

Είναι οι στιγμές της ταυτόχρονης προσμονής και αποχαιρετισμού.
Είναι σαν τα βράδια που γελάμε στις αυλές. Σαν τα κορίτσια που κοιτάζεις στις παρέες.
Σαν τις στιγμές που ξεφεύγουν ανάμεσα στους τίτλους τέλους και τις πρώτες καθημερινές κουβέντες μετά το σινεμά.

1 σχόλιο:

  1. Καλό καλοκαίρι! Θα περιμένουμε δημοσίευση πριν επιστρέψεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή